اشعار شهادت امام حسن(ع)

      اشکهایش به مادرش رفته
       سینه ی پر شراره ای دارد
       نه! به یک طشت اکتفا نکنید
       جگر پاره پاره ای دارد
      **
       از علی هم شکسته تر شده است!
       علتش کینه ها، حسادت هاست
       غربت چشمهای مظلومش
       سند محکم خیانت هاست
      **
      خواهرش را کسی خبر نکند
       مادرش خوب شد که اینجا نیست
       لخته خونها سرِ لج افتادند
       هیچ طشتی حریف آنها نیست
      **
       از غرور شکسته اش پیداست
       صبر هم صحبت ِ دل ِ آقاست
       نه! من از چشم سم نمی بینم
       کوچه ای شوم قاتل آقاست
      **
       کوچه ای تنگ ،کوچه ای تاریک
       شده کابوس هر شب ِ آقا
      برگه را پس بده...نزن نامرد….
       چیست این جمله بر لب ِ آقا؟
       **
       از صدای ِ شکستن بغضش
       چشم دیوارها سیاهی رفت
       مادرش راه خانه ی خود را
       تا زمین خورد، اشتباهی رفت
      **
       تا که باغش میان آتش سوخت
       میله های قفس نصیبش شد
       کودکی نه! بگو خزان ِ بهار
       پیری زود رس نصیبش شد
      **
       نفسش بند آمده ای وای
       به خدا نای روضه خوانی نیست
       شکر دارد که گوشه ی این طشت
       لااقل چوب خیزرانی نیست

      وحید قاسمی

      ********************


      زهر آتش شد و بر زخم دلی مضطر خورد
      جگری سوخته را تا نفس آخر خورد

      زهر سوزاند ولی بر جگرم هیچ نبود
      آه از آن زخم که بر سینه ی پیغمبر خورد

      زهر سوزاند ولی قاتلم عمری ست حسین
      پنجه ای بود که بر برگ گل پرپر خورد

      او مرا پشت سر چادر خود پنهان کرد
      تا نبینم چه بر آن چهره ی نیلوفر خورد

      ایستادم به روی پنجه ی پایم امّا
      دستش از روی سرم رد شد و بر مادر خورد

      مادرم خورد زمین گرد و غباری برخاست
      دست من بود که با ناله ی او بر سر خورد

      حسن لطفی

      ********************


      حرف هایی نگفتنی دارد
      لحظه لحظه غروب چشمانت
      روای زخم های کهنه ی توست
      اشک های بدون پایانت
       **
      شدت غم چه بی‌کران کرده
      آسمان دل وسیعت را
      غیر زینب کسی نمی فهمد
      راز شب گریه ی بقیعت را
       **
      بین این مردمان بی غیرت
      سهم آئینه ی دلت آه است
      دم به دم روی منبر خورشید
      صبّ مولا چقدر جانکاه است
       **
      سالیانی است آتش حسرت
      در نگاهی کبود شعله ور است
      زخم هایت هنوز هم تازه‌ست
      دل تنگت هنوز پشت در است
       **
      دلت آخر چگونه تاب آورد
      طعنه های مغیره را یک عمر
      چه به روز دل تو آوردند
      در و دیوار و کوچه ها یک عمر
      **
      دم نزد از مصیبت کوچه
      پلک های صبور آئینه
      تند بادی کبود و بی پروا
      کوچه بود و عبور آئینه
       **
      دست سنگین باد و صورت گل
      ساحت آینه دوباره شکست
      سیلی باد و سیلی دیوار
      هم زمان هر دو گوشواره شکست
       **
      خاطرات کبود آئینه
      چقدر زود مو سپیدت کرد
      مرگ تدریجی چهل ساله
      داغ این کوچه ها شهیدت کرد
       **
      دست هایی که حق مادر را
      بین دیوار و در ادا کردند
      روز تشییع تو کنار بقیع
      خوب آقا به تو وفا کردند
       **
      پر در آورده تیر کینه شان
      به هوای زیارت تابوت
      لاله لاله دخیل می بندند
      به ضریح مطهر پهلوت
       **
      در کنار تو غرق خون می‌شد
      باز هم چشم های کم سویی
      روضه خوان غم تو می گردد
      بیقراری، شکسته پهلویی

      یوسف رحیمی

      ********************


      صبوري به پاي تو سر مي گذارد
      غمت داغ ها بر جگر مي گذارد

      كمي خواستم از غريبي بگويم
      نه! اين بغض سنگي مگر مي گذارد؟

      و من نيستم بدتر از مرد شامي
      نگاه تو در من اثر مي گذارد

      كريمي كه از كودكي مي شناسم
      قدم روي اين چشم تر مي گذارد

      دلم باز با ياد غم هايت آقا
      غريبانه سر روي در مي گذارد

      چه بد با تو تا كرد دنياي پستي
      كه بر ساقه ي گل تبر مي گذارد

      و هر كس كه كمتر شكايت كند آه
      به دوشش غم بيشتر مي گذارد

      نمك ريخت يك شهر بر زخم مردي
      كه دندان به روي جگر مي گذارد

      حسین عباسپور

      ********************

      یاسی به رنگ سبز ز گلخانه می رود
      یا رب خدایِ درد ز کاشانه می رود

      پیچیده بین چادر ِ خاکی ِ مادرش
      بر دست ها، غریبه ای از خانه می رود

      اینجا هزار تیر به تشییع اش آمده
      تا کس نگوید از چه غریبانه می رود

      خون میچکد به دوش اباالفضل از کفن
      گویی دوباره فاطمه بر شانه می رود

      فریاد خواهری پی تابوت می رسد
      مادر ندارد این که غریبانه می رود

      حسن لطفي

      ********************


      مرد غریب شهر ، کبود است پیکرت
      آهسته تر شده ست نفس های آخرت

      آقای من در آن وطن مادری تو
      یک مرد هم نبود شود یار و یاورت ؟

      تنها تویی که خانه شده قتلگاه تو
      تنها تویی که قاتل تو بوده همسرت

      چون تکه پاره ی جگرت را به طشت دید
      آهی کشید از دل و می گفت خواهرت :

      ای بعد مادر و پدرم سر پناه من
      آورده زهر کینه ی دشمن چه بر سرت ؟

      گفتی : زمان مرگ تو در بین کوچه بود
      روزی که بود دست تو در دست مادرت

      روزی که پیش چشم تو آیینه ی رسول
      افتاد روی خاک مدینه برابرت

      خون می چکد ز گوشه ی لبهای تو ولی
      تصویر کربلاست در آن دیده ی ترت

      معلوم شد فراق تو داغی عظیم بود
      با سوگنامه ای که سروده برادرت

      عباس با حسین چگونه کشیده اند
      بیرون هزار تیر ستم را ز پیکرت

      حالا تویی و آن کرم بی نهایتت
      حالا منم گدای قدیمی این درت

      یک لقمه نان دهی ندهی شکر می کنیم
      ما را نوشته اند بمانیم نوکرت

      یک روز اگر که گنبد زردت بنا شود
      می خواهم از خدا که شوم من کبوترت

      رضا رسول زاده

      ********************

      سنگ صبور من غم ها و دردها
      اي خانه ات پناه همه كوچه گردها

      صلح ات حماسه اي ست كه با روضه توام است
      صلح ات چقدر آيينه دار محرم است

      بايد شناخت صبر و شكيبايي تو را
      بايد گريست يك دهه تنهايي تو را

      در لحظه لحظه زندگي تو غم است
      آه ، غربت هميشه با دل تو توام است

      آه؛ عمري غريب بوده ولي صبر كرده اي
      مانند لحظه هاي علي صبر كرده اي


      شيعه هميشه داشته داغي وسيع را
      داغي وسيع غربت تلخ بقيع را

      يك قطعه خاك وسعت يك غربت مدام
      يك قطعه خاك مدفن چهار آسمان امام

      يك قطعه كه شنيدن آن گريه آور است
      آن قطعه اي كه مدفن مخفي مادر است

      در اين هجوم درد و غم دائمان
      صبري دهد خدا به دل صاحب الزمان

      سید محمد رضا شرافت

      ********************


      با یاد تو که غصه شماری کنم حسن
      جاری ز چشم، اشک بهاری کنم حسن

      تا که رسم به روضه ی سبز مصیبتت
      سوگند بر تو لحظه شماری کنم حسن

      باید اجازه از طرف مادرت رسد
      تا از جگر برای تو زاری کنم حسن

      پنجاه شب برای حسین تو سوختم
      تا اشک ناب بهر تو جاری کنم حسن

      حتی نوادگان تو صاحب حرم شدند
      کی می شود برای تو کاری کنم حسن

      گنبد که نه، ضریح نه، تنها برای تو
      باید که فکر سنگ مزاری کنم حسن

      تنهاترین امامی و بی کس ترین غریب
      گریه بر آنکه یار نداری کنم حسن

      جواد حیدری

      ********************


      سکوت، زهر شد و در گلوی مجنون ریخت
      دل شکسته ی لیلا از این مصیبت سوخت
      به یاد خاطره های کریم آل عبا
      تمام خاطره هایم در اوج غربت سوخت
      **
      سکوت گفتم و یادم سکوت او آمد
      و زهر گفتم و یادم ز زهر خوردن او
      و تیر آه به قلبم نشست و کردم یاد
      ز تیرهای کفن دوز رفته در تن او
      **
      وراثتی است بلا شک غریب ماندن ما
      چرا که غربت شیعه ز غربت زهراست
      و بر غریب مدینه سزاست گرییدن
      که پای ثابت این روضه حضرت زهراست
      **
      همان کسی که غریبانه باز مسموم است
      به دست همسر خود در میان خانه ی خویش
      پرستویی است مهاجر ولی شکسته پر است
      و زخم خورده فتاده کنار لانه ی خویش
      **
      کسی که سبز ترین جامه را به تن دارد
      نگفت علّت سبزی پیکرش از چیست
      و طشت داد شهادت، غریب مطلق اوست
      چرا که پاره جگر تر از او در عالم نیست
      **
      همان کسی که شنیده به وقت کودکی اش
      صدای یا ابتا و شکستن در را
      میان کوچه ی باریک بی شک این کودک
      همان کسی است که برده به خانه مادر را
      **
      رسید دشمن بی شرم و سدّ راه نمود
      و ابرهای سیه روی ماه پاره نشست
      و با دو دست بزرگ و ضُمُخت و سنگینش
      چنان به صورت او زد که گوشواره شکست
      **
      شکست آینه اش در هجوم سنگ ستم
      خمید قامتش امّا عصای مادر شد
      و خورد خون دل و با کسی نگفت چه دید
      که جان به لب شد و آخر فدای مادر شد

      سعید توفیقی

      ********************


      شبهاي بي ستاره ترينت سحر نداشت
      غم نوحه هاي سينهي تنگت اثر نداشت

      يوسف ترين غريبِ خدا ماهِ آسمان
      از حالِ تو سراغ به جز چشمِ تر نداشت

      اي حضرتِ صبور ترين اي امام صلح
      ايوبِ صبر طاقتِ صبر اينقدر نداشت

      شهرِ مدينه بعدِ علي خود گواه بود
      هرگز زمانه اي ز تو مظلوم تر نداشت

      رد مي شدند از رويِ خاكسترِ دلت
      اصلاً كسي از آتشِ قلبت خبر نداشت

      گفتند واجب است حسن سرزنش شود
      از اجرِ اين فريضه مدينه حذر نداشت

      بازم غريبه ها به خدا دوستي نبود
      در كوچه هاي طعنه تو را نيشتر نداشت

      بر منبرِ رسولِ خدا صبِّ مرتضي
      بر لب خطيب تكه كلامي دگر نداشت

      يك عمر خاطراتِ دلت را ورق زدم
      جز اشك و آه و غصه و خونِ جگر نداشت

      از خاطراتِ آتش و از ميخِ در بگير
      تا گوشواره اي كه دگر گوش بر نداشت

      از سينه اي كه آينهي سنگ خورده بود
      تا گيسوئي كه رنگِ حنايش اثر نداشت

      از چادري كه وصله دگر چاره اش نبود
      از كوچه اي كه راهِ گريزي دگر نداشت

      يك شب دو شب نه بلكه چهل سالِ آزگار
      كابوسِ كوچه از سرِ تو دست بر نداشت

      روزي نشد كه آينه ي دقِ تو به عمد
      با تازيانه از برِ چَشمت گذر نداشت

      صد پاره كرده اي جگرت را كريمِ دل
      وقتي كه درد جائي از اين خوبتر نداشت

      عليرضا شريف
      برگرفته از وبلاگ شبگرد بین الحرمین

      *******************

      پایین پلک چشم تو دائم پر از نم است
      چشمت قشنگ، سوی نگاهت ولی کم است

      از بس که اشک ریخته ای در عزای یاس
      از بس که کوچه پیش نگاهت مجسم است

      رد شراره بر رخ تو نقش بسته است؟
      یا ردپای ضربه سیلی محکم است؟

      سنّت زیاد نیست ولی پیر گشته ای
      این ارث مادری است که قد شما خم است

      آقا فدات شم چقدر غصه میخوری
      تصویر لحظه لحظه عمرت چه پر غم است

      این گریه ها که میکنی از بهر مادرت
      پایه گذار اشک عزای محرّم است

      در روضه های حضرت ارباب، یاحسن
      سرمشق یا حسین حسین دمادم است

      هرکس که سائل کرم مجتبی نشد
      شایسته ی بکاء به شه کربلا نشد

      حسین قربانچه

      ********************


      آيا شده بال و پرت آتش بگيرد
      هر چيز در دور و برت آتش بگيرد

      آيا شده بيمار باشی و نگاهت
      از نيش خند همسرت آتش بگيرد

      آيا شده يک روز گرم و وقت افطار
      آبی بنوشی ... جگرت آتش بگيرد

      آيا شده تصويری از مادر ببينی
      تا عمر داری پيکرت آتش بگيرد

      می گريم از روزی که می بينم برادر
      در کوفه موی دخترت آتش بگيرد

      می گريم از روزی که می بينم برادر
      از هرم خاکستر سرت آتش بگيرد

      آه ... از خنکهای گلويت بوسه ای ده
      تا قبل از اينکه حنجرت آتش بگيرد

      آقا بس است ديگر مگو از شعله هايت
      ترسم که جان خواهرت آتش بگيرد

      یاسر حوتی

      *********************


      دست و پا ميزني و بال و پرت ميريزد
      گريه ي خواهر تو روي سرت ميريزد

      بهتر است سعي كني اين همه سرفه نكني
      ورنه در طشت تمام جگرت ميريزد

      در تقلاي سخن گفتني اما نه... نه...
      جگرت از دهنت دور و برت ميريزد

      خبرش پخش شده زهر تو را خواهد كشت
      بي سبب نيست كه اشك پسرت ميريزد

      جگرت،بال و پرت،اشك ترت ريخت ولي
      چه كسي هست كه با نيزه سرت ميريزد؟

      هاني امير فرجي

      ********************


      تو وارث تمامی غم های مادری
      مسموم زهر کاری یک کوچه و دری

      نام تو با بقیع گره ای کور خورده است
      همسایه همیشگی حوض کوثری

      تو مادری ترین امامان شیعه و...
      درد آشنای درد دل چاه و حیدری

      لعن خدا بر آنکه مذلت خطاب کرد
      انگار نه انگار نوه پیمبری

      کمتر به خود به پیچ از این التهاب زهر
      چیزی نمانده است که پر در بیاوری

      خود،کربلاست هروله دور بسترت
      اما حزین کرب و بلای برادری

      بی اختیار یاد غم شام می کنی
      وقتی که چشمهات می افتد به معجری

      این تیرها که بغض جمل بر تن تو زد
      شد نیزه سنان و رگ گردن تو زد

      علی آمره